सैराट... Sairat

हलका आहार... नि  जड आहार... सैराट पचायला थोडा जड गेला... जवळ-जवळ चार-एक दिवस गेले.

दो दो शक़्लें दिखती हैं इस बहके से आईने में
मेरे साथ चला आया है आपका इक सौदाई भी

ख़ामोशी का हासिल भी इक लम्बी सी ख़ामोशी है
उन की बात सुनी भी हमने अपनी बात सुनाई भी...

हे नागराजंच १४ एप्रिलचं पोस्ट... हेच सैराट सिनेमात उतरलं आहे.

नागराज ने पिटातल्या प्रेक्षकांचही ऐकलंय आणि स्व:तचही सांगितलं आहे.



सिनेमा बनविण्याची व पाहण्याची कला ढोबळ पध्दतीने दोन प्रकारात विभागला गेली, कर्मशिअल आणि आर्ट. नंतर बर्याच कालावधी पर्यंत प्रेक्षकही ह्या अलिखित पध्दतित विभागले गेले. सैराट ने सर्व बांध मोडीत काढत कर्मशिअल आणि आर्ट एकत्र आणलय बघुया सर्वांना आवडतय का... जर हे खरचं सैराट चाललं तर येणार्‍या दिवसांत सिनेमा आणखी सशक्त होईल.

फर्स्ट हाफ... एव्हडा सुंदर आहे कि विचारता सोय नाही. हिन्दी सिनेमावाले निर्सगाचं मनोवेधक रुप शोधायला पार स्विजरलैंडला जायचे... पण सैराट तर हॉलिवूडवाली दृष्य मराठीत आणि ते ही महाराष्ट्रातील गाव-खेड्यांतील वेडं लावणारी दृष्य आपल्यासमोर घेऊन येतो. एकाच सिनेमात किती सुंदर गोष्टींचा मिलाफ व्हावा... सुंदर सिनेमॅटोग्राफी... सुंदर वेश-भूषा... तितकाच सुंदर आभिनय तोही अगदी सर्वांचा... प्रेमाच्या सुंदर कल्पना... हे सारं बघताना रममाण झालेला प्रेक्षक सेंकड हाफ मध्ये भानावर येतो... वास्तवाच्या झळा मनाला दाह देऊ लगतात... शेवट धारदार नि टोकदार अगदी भाल्यासारखा...

पिक्च्र्र संपल्यावर पहिला विचार मनात आला होता खरंच गरज होती का असा शेवट दाखविण्याची... पण आता वाटतयं शेवट त्या पद्धतीने होणं गरजेचं असावं त्यामुळे का होईना बर्‍याच लव्ह्स्टोरीज् अंधारातून लख्ख प्रकाशात आल्या.